ΥΠΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ

Η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή περιλαμβάνει την εξωσωματική γονιμοποίηση, την σπερματέγχυση και την πρόκληση ωοθυλακιοωορρηξίας με ελεύθερη επαφή.α) εξωσωματική γονιμοποίησηΗ πρώτη μέθοδος είναι η πιο δαπανηρή αλλά και η μέθοδος με τα μεγαλύτερα αποτελέσματα.
Το ποσοστό επιτυχίας κυμαίνεται στο 40-50%.

Υπάρχουν 2 μέθοδοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.
Η 1η είναι η μικρογονιμοποίηση (ICSI), όπου τοποθετούμε 1 σπερματοζωάριο μέσα στο ωάριο χρησιμοποιόντας έναν λεπτό καθετήρα. Αυτό επιλέγετε όταν ο άντρας πάσχει από ολίγοασθενοσπερμία.
Η 2η, κλασική εξωσωματική, όπου 100.000 σπερματοζωάρια τοποθετούνται γύρω από ένα ωάριο και 2 πρωτόκολλα διέγερσης, το κοντό και το μακρύ.

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ

Η χειρουργική θεραπεία της υπογονιμότητας αφορά τις γυναίκες. Οι αιτίες που μπορεί να προκαλέσουν υπογονιμότητα είναι η ενδομητρίωση, τα διαφράγματα, οι πολύποδες ενδομητρίου, τα ινομυώματα και οι συγχύσεις σαλπίγγων από λοιμώξεις από χλαμύδια και γονόκοκκο.
Η χειρουργική θεραπεία έγκειται σε επεμβατική λαπαροσκόπηση & επεμβατική υστεροσκόπηση ανάλογα με την παθολογία. Μερικές φορές μπορεί να χρειαστούνε και οι 2.

Η χειρουργική θεραπέια κιρσοκήλης ή υδροκήλης στους άντρες, μπορεί να βελτιώσει το σπέρμα αλλά δεν αυξάνει τα ποσοστά γονιμότητας.

ΝΑΥΤΙΕΣ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ

Μπορεί να νιώσετε ότι "χάνετε την γη κάτω από τα πόδια σας" και ότι σας λούζει ο κρύος ιδρώτας. Καλώς την δεχτήκατε, είναι η ναυτία, το πλέον σύνηθες φαινόμενο της εγκυμοσύνης. Η ναυτία συνήθως εμφανίζεται κατά την 6η εβδομάδα της κυήσεως και σας «αποχαιρετά» στο τέλος του πρώτου τριμήνου.
Εκτιμάται ότι περίπου το 65% των εγκύων γυναικών βιώνουν αυτή την ταλαιπωρία. Μερικές μπορεί να νιώσουν απλά λίγο αδιάθετες όταν σηκώνονται το πρωί, ενώ άλλες ταλαιπωρούνται με ώρες ασταμάτητης ναυτίας, αποστροφών σε φαγητό και μυρωδιές και ορισμένες φορές ακόμα και εμέτων. Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις, όταν οι εμετοί είναι συχνοί και σοβαροί τότε παρουσιάζεται η υπερέμεση, μία σοβαρή κατάσταση που απαιτεί εισαγωγή σε νοσοκομείο.

Δεν θέτει σε κίνδυνο την υγεία της μητέρας ή του εμβρύου, εφόσον βέβαια αντιμετωπισθεί με ενδοφλέβια χορήγηση υγρών, ηλεκτρολυτών και βιταμινών. Αν και η υπερέμεση καθιστά την εγκυμοσύνη εξαιρετικά δυσάρεστη, η απλή πρωινή ναυτία συνήθως θεωρείται ένδειξη πως όλα πάνε καλά. Στην πραγματικότητα, η ναυτία και οι σποραδικοί έμετοι μπορεί να αποτελούν ένδειξη ότι οι ορμόνες της γυναίκας αυξάνονται με φυσιολογικούς ρυθμούς για να εδραιώσουν τον πλακούντα στην μήτρα.Αν μπορέσετε και καταλάβετε λιγάκι τι είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει τη πρωινή ναυτία, τότε θα έχετε κάνει ένα μεγάλο βήμα για να μπορέσετε να την αποτρέψετε ή και να την εξαλείψετε.

Η ναυτία είναι σίγουρα ένα από τα αποτελέσματα της ονομαζόμενης «ορμονικής καταιγίδας» που ξεσπά στον οργανισμό της μέλλουσας μαμάς, της υπερπαραγωγής δηλαδή των ορμονών και ιδιαίτερα των οιστρογόνων. Όταν οι ορμόνες αυτές αυξάνονται κατά την εγκυμοσύνη, ερεθίζουν τους υποδοχείς του εμετού στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Σιγά σιγά όμως οι υποδοχείς αυτοί «συνηθίζουν» τον συνεχή ερεθισμό από τις ορμόνες και παύουν να αντιδρούν έντονα.Έτσι, οι αναγούλες μετά τη 12η εβδομάδα σταδιακά υποχωρούν.

Επιπλέον, είναι το πιο φανερό σημάδι της δυσκολίας που αντιμετωπίζει ο οργανισμός της εγκύου να «υποδεχτεί» την εγκατάσταση του ωαρίου και την ανάπτυξη του πλακούντα. Στο σώμα της γυναίκας ξεκινά μια πραγματική διαδικασία ανοσοποιητικής άμυνας που αλλοιώνει το μεταβολισμό των τροφών και προκαλεί μεγαλύτερη έκκριση γαστρικών υγρών. Αυτή η ευαισθησία, που είναι ακόμη πιο έντονη το πρωί και καμιά φορά το απόγευμα, όταν το στομάχι είναι άδειο και το επίπεδο του σακχάρου στο αίμα είναι πιο χαμηλό, προκαλεί την αίσθηση του ιλίγγου, της ξαφνικής αδιαθεσίας που συχνά καταλήγει σε εμετό. Αντίθετα, η τάση για εμετό οφείλεται στην αύξηση του όγκου της κοιλιάς, η οποία ασκεί μεγάλη πίεση στο εσωτερικό και εμποδίζει τη φυσιολογική εκροή της τροφής από το στομάχι στο δωδεκαδάκτυλο, ωθώντας την προς τον οισοφάγο.

Στη βάση του οργάνου αυτού υπάρχει ένας σφιγκτήρας του οποίου σκοπός είναι να παρεμποδίζει την άνοδο των τροφών. Η συνεχής όμως πίεση στη διάρκεια της εγκυμοσύνης καμιά φορά επηρεάζει τη λειτουργία του σφιγκτήρα, ο οποίος καταλήγει να μην κλείνει πια τόσο ερμητικά και η τάση για εμετό να συνεχίζεται για κάποιο διάστημα και μετά το τέλος της εγκυμοσύνης. Εάν έχετε ήπια συμπτώματα ναυτίας και εμετών, μπορείτε να ακολουθήσετε ορισμένα μέτρα που μπορεί να σας ανακουφίσουν.

Πολλές από τις παρακάτω υποδείξεις, παρόλο που δεν υποστηρίζονται από αποδεικτικά στοιχεία, συχνά συνιστώνται από γυναικολόγους μαιευτήρες.

Τρώτε μικρά και συχνά γεύματα ή θρεπτικά σνακ καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας έτσι ώστε να μην είναι το στομάχι σας ποτέ άδειο. Κάποιες μελέτες έχουν δείξει ότι τροφές που περιέχουν πρωτεΐνες είναι πιθανόν να απαλύνουν τα συμπτώματα. Διατηρείτε σνακ ( π.χ .κράκερ ) δίπλα από το κρεβάτι σας. Τρώγοντας κράκερ αμέσως μόλις ξυπνήσετε το πρωί μπορεί να σας βοηθήσει να αισθανθείτε καλύτερα καθώς επίσης και κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Επίσης, εάν μόλις ξυπνήσετε το πρωί κάθεστε στο κρεβάτι για λίγα λεπτά αντί να σηκώνεστε απότομα επάνω μπορεί να σας βοηθήσει. Προσπαθήστε να αποφύγετε τις τροφές και τις μυρωδιές που σας ενεργοποιούν τη ναυτία.

Τρώτε κρύα τρόφιμα ή τρόφιμα σε θερμοκρασία δωματίου, επειδή όταν είναι ζεστά τείνουν να έχουν εντονότερο άρωμα.

Αποφύγετε λιπαρά, πικάντικα και τηγανητά τρόφιμα που είναι πιθανό να ενοχλήσουν το πεπτικό σας σύστημα.

Προσπαθήστε να πίνετε υγρά κυρίως μεταξύ των γευμάτων. Αποφύγετε να πίνετε μεγάλες ποσότητες νερού μονομιάς γιατί έτσι το στομάχι σας μπορεί να αισθάνεται πλήρες, και να σας αποτρέψει τη διάθεση για φαγητό. Μια καλή στρατηγική είναι να πίνετε μικρές ποσότητες υγρών συχνά καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.

Τα συμπτώματα της ναυτίας μπορεί να χειροτερεύσουν εάν είστε κουρασμένες. Προσπαθήστε να χαλαρώνετε κάνοντας πράγματα που σας ευχαριστούν, βλέποντας μια ταινία ή μια ευχάριστη κοινωνική συναναστροφή με φίλους μπορεί να σας βοηθήσει να απαλλαγείτε από το άγχος και το πρόβλημα της δυσφορίας σας.

ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΤΟΚΕΤΟΣ

Ο φυσιολογικός τοκετός πρέπει να είναι αυτό που λέει η λέξη, φυσιολογικός.Αυτό σημαίνει ότι ξεκινάει και τελειώνει σε εύλογο χρονικό διάστημα και χωρίς να χρειαστούν σημαντικές μαιευτικές παρεμβάσεις, με τη γέννηση ενός υγιούς παιδιού.

Σήμερα δεν είναι αποδεκτό να χρησιμοποιούνται τακτικές όπως εξωτερικοί ή εσωτερικοί μετασχηματισμοί ή κουτάλες, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος τραυματισμού του παιδιού ή της μητέρας. Ο φυσιολογικός τοκετός είναι πιο επώδυνος, αν και η επισκληρίδιος αναισθησία έχει μειώσει τον πόνο, ειδικά όταν αυτός είναι πιο έντονος, στη φάση της διαστολής, τότε που πρέπει να ανοίξει ο τράχηλος για να μπορέσει να περάσει το κεφάλι του παιδιού. Βέβαια, ακόμα και με την επισκληρίδιο δεν σημαίνει ότι η γυναίκα δεν θα αισθάνεται τίποτα, γιατί για να γίνει πρέπει να έχει ξεκινήσει ο τοκετός.

Διαφορετικά, σταματάει τους πόνους και θα πρέπει να περιμένει η γυναίκα να περάσει η επίδραση των φαρμάκων για να ξαναρχίσει.

Στο τελευταίο στάδιο, σε αυτό της γέννας, η γυναίκα πρέπει να είναι σε θέση για εξώθηση, να σπρώξει για να περάσει το μωρό από τον κόλπο και να γεννηθεί. Είναι γεγονός ότι η γέννηση του μικρού ανθρώπου είναι πιο πολύπλοκη υπόθεση απ’ ότι είναι για τα άλλα θηλαστικά, λόγω της όρθιας στάσης που άλλαξε την πορεία στο κανάλι του τοκετού, και των μεγάλων διαστάσεων του εγκεφάλου. Έτσι το σώμα της γυναίκας, ιδιαίτερα η λεκάνη της, καλείται να αντιμετωπίσει στιγμές ιδιαίτερα έντονες. Όμως, ακόμα και χωρίς επισκληρίδιο, ο πόνος είναι υποφερτός και οι περισσότερες γυναίκες ξεχνούν τι πέρασαν όταν κρατήσουν στην αγκαλιά τους το νεογέννητο μωρό τους. Άλλωστε, αν ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα καμιά γυναίκα δεν θα έκανε δεύτερο ή τρίτο παιδί, που συνήθως η γέννησή τους είναι πιο εύκολη από το πρώτο.

Επιπλέον, ο φυσιολογικός τοκετός έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να παραβρίσκεται και ο σύζυγος και να δει όλη τη διαδικασία, αν το αντέχει, με αποτέλεσμα να αυξάνει ο δεσμός του ζευγαριού μεταξύ τους και με το νεογέννητο μωρό τους. Βέβαια, ο φυσιολογικός τοκετός είναι απρόβλεπτος και μπορεί να καθυστερήσει σε σχέση με την ημερομηνία που αναμένεται, αυξάνοντας κατακόρυφα το άγχος και την ανησυχία των μελλοντικών γονέων.

Πολλές γυναίκες αναφέρουν ότι προς το τέλος έχουν εφιάλτες για τη διαδικασία γέννησης και όσο η ημερομηνία πλησιάζει γίνονται πιο ανήσυχες και πιο αγχωμένες.

Η μήτρα είναι ένας δυνατός και μεγάλος μυς: δεν υπάρχει μεγαλύτερος ούτε στον άνδρα. Κάνει μια σημαντική, σκληρή δουλειά και χρειάζεται να μη βρει εμπόδια, για να μπορούν οι συστολές να είναι πραγματικά αποτελεσματικές.

Ποια είναι αυτά τα εμπόδια;

Είναι το άγχος που συχνά καταλαμβάνει τη γυναίκα, επιδρώντας αρνητικά στη αναπνοή της, στην μυϊκή της κατάστασης, στην διαστολή του τραχήλου.
Είναι ο τρόπος αντίδρασης: όταν οι συστολές είναι πιο έντονες, η τάση της γυναίκας είναι να σφίγγεται, λες και μπορεί έτσι να αποφύγει την αίσθηση. Αλλά τότε δημιουργείται γύρω από τη μήτρα μια κατάσταση μυϊκής σύσπασης που εναντιώνεται στη φυσική λειτουργία με αποτέλεσμα την επιβράδυνση του τοκετού, πιθανές επιπλοκές και συνεπώς ιατρική επέμβαση.
Η ενθάρρυνση, η διακριτικότητα, η συμπαράσταση, η υπενθύμιση μέσων ανακούφισης, η πληροφόρηση για όσα συμβαίνουν, μπορούν από μόνα τους να ανακουφίσουν σημαντικά.

Μελέτες έδειξαν ότι τότε η διάρκεια του τοκετού είναι μικρότερη, οι παρεμβάσεις στη φυσική πορεία του τοκετού λιγότερες, η ανάγκη για φαρμακευτική ανακούφιση του πόνου μικρότερη, καθώς και ο αριθμός των καισαρικών.

ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΤΟΜΗ

Ο όρος καισαρική τομή αποδίδει την έξοδο του εμβρύου, του πλακούντα και των εμβρυϊκών υμένων από τη μητριαία κοιλότητα μετά από λαπαροτομία και διάνοιξη του τοιχώματος της μήτρας.

Η καισαρική τομή εφαρμόζεται στις καταστάσεις εκείνες, όπου η διενέργεια κολπικού τοκετού δεν είναι εφικτή ή εγκυμονεί κινδύνους για την μητέρα ή το έμβρυο. Ορισμένες από τις ενδείξεις θεωρούνται απόλυτες (π.χ. επιπωματικός πλακούντας, κεφαλοπυελική δυσαναλογία), ενώ άλλες σχετικές.

Τα τελευταία χρόνια, οι περισσότερες γυναίκες που γεννούν με καισαρική τομή επιλέγουν την επισκληρίδιο αναισθησία, για να μπορέσουν να δουν το μωρό τους μόλις γεννηθεί.

Σε περιπτώσεις, όμως, που είναι επείγουσα η επέμβαση -όταν, δηλαδή, προκύψει κάποια επιπλοκή στη διάρκεια του τοκετού-, γίνεται συνήθως ολική αναισθησία, κυρίως επειδή η επισκληρίδιος χρειάζεται περισσότερο χρόνο και προετοιμασία.

Στη συνέχεια, αναλαμβάνει ο γυναικολόγος σας:
Πραγματοποιεί μια μικρή οριζόντια τομή στο κατώτερο μέρος της κοιλιάς, και μία δεύτερη στο κάτω μέρος της μήτρας. Ανοίγει τον αμνιακό σάκο, βγάζει το νεογνό και το παραδίδει στην ομάδα περιποίησης του νεογνού. Κόβεται ο ομφάλιος λώρος και, εφόσον έχετε κάνει επισκληρίδιο αναισθησία, μπορείτε να πάρετε το μωρό σας στην αγκαλιά σας. Στο τέλος, αφού αφαιρέσει και τον πλακούντα, ράβει τη μήτρα και τα κοιλιακά τοιχώματα μέχρι το δέρμα της κοιλιάς.

Όλη η διαδικασία ολοκληρώνεται μέσα σε 45 λεπτά. Ο χρόνος που χρειάζεται μέχρι να γεννηθεί το νεογνό είναι περίπου 5 λεπτά μετά την τομή, ενώ για τα ράμματα του τοιχώματος της μήτρας και της κοιλιάς χρειάζονται άλλα 40 λεπτά.Η τομή μπορεί να σας δημιουργήσει μικρή ενόχληση, που σε γενικές γραμμές εξαφανίζεται μέσα σε μία εβδομάδα το πολύ. Σήμερα χρησιμοποιούνται ειδικά ράμματα που απορροφώνται από την επιδερμίδα, και γι' αυτό δεν χρειάζεται να αφαιρεθούν από το γιατρό.Σε περιπτώσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί υλικά που δεν απορροφώνται, είναι απαραίτητο να φροντίσετε για την αφαίρεσή τους, κάτι που γίνεται από το γυναικολόγο σας σχεδόν μία εβδομάδα μετά την καισαρική. Η επούλωσή τους ολοκληρώνεται μέσα σε 10-15 μέρες. Επίσης είναι πολύ σημαντικό, εάν σκοπεύετε να θηλάσετε, να ενημερώσετε το γιατρό σας .Κι αυτό γιατί η επισκληρίδιος αναισθησία είναι προτιμότερη από τη γενική αναισθησία, τόσο για εσάς όσο και για το μωρό.

Συγκεκριμένα, τα φάρμακα που παίρνετε μέσω της επισκληριδίου δεν «περνούν» στο μωρό, σε αντίθεση με τα φάρμακα της γενικής αναισθησίας που μπορεί παροδικά να κάνουν το μωρό να έχει ήπια υπνηλία. Παρόλα αυτά, κανένας από τους δύο τύπους αναισθησίας δεν είναι αντένδειξη για το θηλασμό, ο οποίος, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, καλό είναι να ξεκινήσει μέσα στην 1η ώρα.

Στην καθημερινή πράξη, βέβαια, οι περισσότερες γυναίκες που γεννούν με καισαρική τομή δεν το καταφέρνουν αυτό, κυρίως λόγω έλλειψης της αντίστοιχης υποδομής για θηλασμό στο τμήμα της χειρουργικής ανάρρωσης. Πάντως, γίνονται ήδη προσπάθειες ώστε το κατεστημένο αυτό να αλλάξει στα ελληνικά μαιευτήρια.

ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ

Είναι γνωστό ότι η χρήση φαρμάκων θα πρέπει να αποφεύγεται κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, καθώς το έμβρυο αναπόφευκτα θα πάρει κάποια μικρή ποσότητα από αυτά, ενώ η επίδρασή τους στην ανάπτυξή του είναι άγνωστη.

Η τερατογένεση είναι μία κατάσταση η οποία έχει αποδειχθεί ότι προέρχεται από μικρό αριθμό φαρμάκων. Παρ' όλα αυτά, πολλά φάρμακα ακόμα δεν έχουν αποδειχθεί ότι είναι ασφαλή για χρήση κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Έτσι, έχουμε φάρμακα που γράφουν ότι δεν έχει αποδεχθεί η τερατογενής τους δράση, αλλά που δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι και ασφαλή για χρήση κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Ο ιατρός θα πρέπει να έχει καλό λόγο για την αναγραφή οποιουδήποτε φαρμάκου, ιδιαίτερα στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, όπου το έμβρυο είναι μικρό, και κατά συνεπεία κάθε ουσία ξένη προς τον οργανισμό αποτελεί ιδιαίτερη απειλή γι' αυτό. Αργότερα, που το έμβρυο μεγαλώνει, αποκτά όγκο και βάρος, και έχουν ήδη σχηματιστεί τα όργανά του, είναι λιγότερο εύκολο να βλαφτεί από κάποια ξένη ουσία που θα μπει στον οργανισμό. Επίσης, εκείνο που θα πρέπει να προσεχθεί, είναι η λήψη φαρμάκων πριν την έναρξη της καθυστέρησης της περιόδου, κατά το διάστημα δηλαδή που η γυναίκα μπορεί να έχει μείνει έγκυος, αλλά να μην το ξέρει.

Ορισμένα φάρμακα μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά τη φυσιολογική εξέλιξη της εγκυμοσύνης και την υγεία του εμβρύου - ακόμα και η κλασική ασπιρίνη, που καλό είναι να αποφεύγεται κατά το τρίτο τρίμηνο, γιατί μπορεί να επηρεάσει το καρδιακό και κυκλοφορικό σύστημα του μωρού. Αντίθετα, τα αντιβιοτικά δεν απαγορεύονται εντελώς. Εάν υπάρχει πραγματικά ανάγκη, χορηγούνται ορισμένες ομάδες αντιβιοτικών που γίνονται ανεκτές ακόμη και στην εγκυμοσύνη.

Γενικά πρόκειται για πενικιλίνες, όπως η αμπικιλίνη και η κεφαλοσπορίνη -πρέπει να αποφεύγονται οι τετρακυκλίνες, οι κυνολόνες και τα αμινογλυκοσίδια. Πάντως, μόνο ο γιατρός είναι εκείνος που θα ορίσει και τον τύπο και τις δόσεις του αντιβιοτικού.

Εσείς δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε πιστά τις οδηγίες του. Μια έγκυος που ανεβάζει ψηλό πυρετό θα πρέπει να συμβουλευτεί το γιατρό της, ο οποίος θα χορηγήσει κάποιο αντιπυρετικό (πιθανότατα παρακεταμόλη) για να επανέλθει η θερμοκρασία σας στα φυσιολογικά επίπεδα. Ο πυρετός χρειάζεται προσοχή διότι υπάρχουν υποψίες ότι η παρατεταμένη αύξηση της θερμοκρασίας (πάνω από τους 39 βαθμούς Κελσίου) - κυρίως κατά τις πρώτες εβδομάδες της εγκυμοσύνης- ενδέχεται να προκαλέσει βλάβη στο έμβρυο. Κι αυτό γιατί μπορεί να προκαλέσει συσπάσεις στη μήτρα και αύξηση του καρδιακού παλμού του εμβρύου.

Σε κάθε περίπτωση, τονίζουν οι γιατροί, και η ίδια γυναίκα θα πρέπει να προσέχει τον εαυτό της κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της, ώστε να μην βρεθεί σε κατάσταση που θα αναγκάσει τον μαιευτήρα να της δώσει κάποιο φάρμακο, όπως για παράδειγμα να μην κρυολογεί ή να μην είναι επιρρεπής σε ατυχήματα.

ΘΗΛΑΣΜΟΣ

Ο μητρικός θηλασμός είναι δώρο ζωής. Είναι ένα δώρο της μητέρας προς το νεογέννητο βρέφος της.

Για έναν επιτυχημένο Μητρικό Θηλασμό, χρειάζεται να έχετε επιθυμία, ηρεμία, υπομονή και διαθεσιμότητα. Ο θηλασμός ξεκινάει αμέσως μετά τον τοκετό, όταν το βρέφος δείξει τα πρώτα σημάδια πείνας. Είναι η καλύτερη στιγμή έναρξης, γιατί το νεογέννητο είναι αρκετά δραστήριο και καταφέρνει να θηλάσει εύκολα, ακόμα και από θηλές που έχουν κάποιο βαθμό δυσκολίας. Έτσι μαθαίνει από την πρώτη στιγμή να θηλάζει σωστά και συνειδητοποιεί ότι εξακολουθεί να στηρίζεται στην μητέρα του για την επιβίωσή του.

Η συνδιαμονή μητέρας - παιδιού [rooming-in] είναι άκρως ενισχυτική του μητρικού θηλασμού, διότι σας βοηθά να εκπαιδευτείτε καλύτερα ώστε να αναγνωρίζετε τα σημεία πείνας του μωρού σας, να αναπτύξετε κώδικες επικοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα προσφέρει ηρεμία, ασφάλεια και προστασία στο νεογνό.

Αμέσως μετά τη γέννηση και την αποβολή του πλακούντα αρχίζει η παραγωγή του γάλακτος, με τη δράση δύο ορμονών, της προλακτίνης και της ωκυτοκίνης. Οι ορμόνες αυτές παράγονται στην υπόφυση, που είναι ένας αδένας, και βρίσκεται στον εγκέφαλο. Την εντολή για το ξεκίνημα της λειτουργίας παραγωγής γάλακτος στον μαστό, τη δίνει το ίδιο το μωρό καθώς θηλάζει. Με το θηλασμό διεγείρει τις νευρικές απολήξεις της θηλής και ενεργοποιεί τον μηχανισμό που παράγει και ελευθερώνει το γάλα.

Όσο πιο γρήγορα μετά τον τοκετό και όσο πιο συχνά θηλάζει το μωρό, τόσο γρηγορότερα έρχεται το πύαρ, πρωτόγαλα και στη συνέχεια το κανονικό γάλα. Όλες σχεδόν οι μητέρες είναι ικανές να θηλάσουν τα παιδιά τους και η φύση έχει προβλέψει ώστε η παραγωγή του μητρικού γάλακτος να είναι ανάλογη με τις ανάγκες τόσο του νεογέννητου όσο και του βρέφους. Το ανθρώπινο γάλα προσφέρει όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται ένα μωρό, ακριβώς στη σωστή αναλογία.

Επειδή το μητρικό γάλα είναι φτιαγμένο ειδικά για τα ανθρώπινα μωρά, χωνεύεται πιο εύκολο από άλλες ξένες ουσίες, όπως το τυποποιημένο γάλα που είναι φτιαγμένο, είτε από αγελαδινό γάλα, είτε από προϊόντα σόγιας. Οι πρωτεΐνες, που είναι από τα σημαντικότερα συστατικά του γάλακτος, παρουσιάζουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των διαφόρων θηλαστικών. Ξένες πρωτεΐνες μπορούν να προκαλέσουν αλλεργίες, ειδικά σε πολύ μικρά μωρά. Η πρωτεΐνη του ανθρώπινου γάλακτος σχηματίζει μικρότερη κρούστα στο στομάχι του μωρού και είναι πιο εύπεπτη από την πρωτεΐνη του αγελαδινού γάλακτος, που περιέχεται στο τυποποιημένο γάλα.

Επίσης, το ανθρώπινο μωρό δε χρειάζεται τόση πρωτεΐνη όση το μοσχαράκι, που διπλασιάζει το βάρος του μέσα σε δύο μήνες, παίρνοντας μέχρι και 32 κιλά. Αντίθετα, τα ανθρώπινα μωρά διπλασιάζουν το βάρος τους μέσα σε πέντε με έξι μήνες, παίρνοντας συνολικά 3½ με 4½ κιλά.

Όταν ένα μωρό θηλάζει, έχει στατιστικά λιγότερες πιθανότητες να αρρωστήσει από γαστρεντερικές λοιμώξεις και διάρροια. Έχει επίσης λιγότερες πιθανότητες να προσβληθεί από λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος και ωτίτιδα, καθώς και πιο σοβαρές ασθένειες, όπως πνευμονία και μηνιγγίτιδα. Τα μωρά επίσης που θηλάζουν διατρέχουν μικρότερο κίνδυνο από το Σύνδρομο του Αιφνίδιου Θανάτου. Σε μια έρευνα που πήραν μέρος κυρίως μεσοαστικές οικογένειες, μωρά που τρέφονταν με ξένο γάλα είχαν 5 φορές περισσότερες λοιμώξεις της αναπνευστικής οδού, από τα μωρά που θήλαζαν.

Σε μια άλλη έρευνα, οι περιπτώσεις εισαγωγής στο νοσοκομείο λόγω λοιμώξεων του αναπνευστικού συστήματος, ήταν διπλάσιες στα μωρά που τρέφονταν μόνο με τυποποιημένο γάλα. Όταν τα μωρά που θήλαζαν προσβλήθηκαν από αυτού του τύπου τις λοιμώξεις, αυτές ήταν συνήθως λιγότερο σοβαρές. Αυτές οι έρευνες είχαν λάβει υπόψη τους άλλους παράγοντες που συντελούν στις ασθένειες του αναπνευστικού, όπως γονείς που καπνίζουν και η ύπαρξη άλλων παιδιών μικρής ηλικίας στην οικογένεια. Ειδικά στις οικογένειες που υπήρχαν αυτοί οι παράγοντες, η προστατευτική επίδραση του θηλασμού ήταν ακόμα πιο σημαντική.

Τα πλεονεκτήματα του θηλασμού ξεπερνούν κατά πολύ τα καθαρά σωματικά οφέλη. Το μωρό που θηλάζει έχει εξαιρετικά συναισθηματικά οφέλη. Ο θηλασμός είναι γι' αυτό πηγή στοργής και ασφάλειας. Η δερματική επαφή το διεγείρει και αυξάνει το δεσμό μητέρας και μωρού. Τα περισσότερα μωρά που θηλάζουν κλαίνε και λιγότερο, γιατί βρίσκονται για περισσότερη ώρα στην αγκαλιά της μητέρας τους.

Ο θηλασμός βοηθά τη μητέρα να ερμηνεύει και να ανταποκρίνεται πιο άμεσα στα μηνύματα που της δίνει το μωρό της, πράγμα που κάνει το μωρό να οργανώσει καλύτερα τη συμπεριφορά του και να μάθει να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στους άλλους.

Πολλές μητέρες θα συμφωνήσουν ότι γι' αυτές, τα συναισθηματικά πλεονεκτήματα που προσφέρει ο θηλασμός είναι και τα πιο σημαντικά.

ΤΟΞΟΠΛΑΣΜΑ

Το τοξόπλασμα είναι ενδοκυττάριο πρωτόζωο και μπορεί να μολύνει τα περισσότερα θηλαστικά και πουλιά. Έχει τελικό ξενιστή την γάτα, και άλλα αιλουροειδή, και μέσω του εντερικού της σωλήνα μπορεί να διασπαρθεί στη φύση. Μπορεί, λοιπόν, να μολύνει το χώμα με τις ακαθαρσίες τους, τα λαχανικά και άλλα θηλαστικά.

Για την ακρίβεια, υπάρχουν τρεις τρόποι με τους οποίους το τοξόπλασμα μπορεί να μεταδοθεί στους ανθρώπους.Ο πιο συχνός τρόπος μετάδοσης του παράσιτου γίνεται με την κατανάλωση ωμού ή μισοψημένου κρέατος (ειδικά βοδινό, χοιρινό και αρνίσιο).

Δεύτερον, οι κύστεις του τοξοπλάσματος μπορούν να περάσουν στον οργανισμό από τα κόπρανα μέσω της ρινοφαρυγγικής κοιλότητας και της πεπτικής οδού από μολυσμένα φυλλώδη πράσινα λαχανικά που δεν έχουν πλυθεί καλά όπως και από το χώμα, αρχίζοντας με λοίμωξη στο έντερο.

Τρίτον, το τοξόπλασμα μπορεί να μεταδοθεί και μέσω της μετάγγισης αίματος, αν και κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά σπάνιο. Εάν μια γυναίκα μολυνθεί από το τοξόπλασμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, πολλές φορές οδηγείται σε μόλυνση και το έμβρυο. Προσβολή του εμβρύου, σε συνδυασμό με ελλιπή θεραπευτική αντιμετώπιση μπορεί να είναι μοιραία (αυτόματη αποβολή, ενδομήτριος θάνατος) ή να οδηγήσει στη γέννηση βρέφους με σοβαρές ανωμαλίες στο νευρικό σύστημα και τα σπλάγχνα του.

Μια παλαιά μόλυνση της μητέρας είναι δυνατόν να οδηγήσει σε μόλυνση του εμβρύου μόνο σε περιπτώσεις αναζωπύρωσης της νόσου, όπως επί υποκείμενης αιτίας ανοσοκαταστολής. Η συχνότητα προσβολής του εμβρύου σχετίζεται με το στάδιο της κύησης, κατά τη νόσηση της μητέρας.

Ο κίνδυνος αυξάνεται με την πρόοδο της κύησης (15% για το πρώτο, 30% για το δεύτερο και 60% για το τρίτο τρίμηνο).

Εντούτοις, η βαρύτητα της λοίμωξης του εμβρύου είναι αντιστρόφως ανάλογη με το χρόνο προσβολής. Επειδή η οξεία λοίμωξη από τοξόπλασμα είναι στο 90% των περιπτώσεων υποκλινική, πρέπει να γίνεται έλεγχος στην έγκυο. Η θεραπεία της οξείας πρωτοπαθούς τοξοπλάσμωσης της εγκυμοσύνης ελαττώνει σημαντικά τον κίνδυνο προσβολής του νεογνού.

Η σπιραμυκίνη, όταν χορηγηθεί έγκαιρα στην έγκυο μητέρα, φαίνεται ότι προλαμβάνει τη μετάδοση της νόσου στο έμβρυο στο 60% των περιπτώσεων, δεν τροποποιεί όμως τη λοίμωξη στο έμβρυο, όταν αυτό έχει ήδη μολυνθεί.

ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΚΑΠΝΙΣΜΑ

Ο καπνός του τσιγάρου περιέχει περισσότερα από 4.000 βλαβερά για την υγεία χημικά στοιχεία και αυξάνει τις πιθανότητες να εμφανιστεί καρδιοπάθεια ή καρκίνος. Γιατί είναι κακό για το μωρό;

Το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης προκαλεί στένωση των αγγείων, μειώνοντας με αυτό τον τρόπο την ποσότητα του οξυγόνου που φτάνει στον πλακούντα, γεγονός που με τη σειρά του αυξάνει τις πιθανότητες να μην τρέφεται σωστά το έμβρυο.

Έρευνα της αμερικανικής Δράσης για το Κάπνισμα και την Υγεία (Action on Smoking and Health) έδειξε ότι τα μωρά που η μητέρα τους είναι καπνίστρια ζυγίζουν κατά μέσο όρο 200 γραμμάρια λιγότερο από όσα οι μητέρες τους δεν καπνίζουν.

Τα λιποβαρή βρέφη είναι πιο επιρρεπή σε ασθένειες και λοιμώξεις.Τι συνιστάται;
Να σταματήσετε το κάπνισμα όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Τι άλλο πρέπει να προσέξω;
Παρόμοιες συνέπειες έχει και το παθητικό κάπνισμα, γι’ αυτό αποφύγετε χώρους με πολύ καπνό.

Οι κίνδυνοι του καπνίσματος για την σύλληψη, την πορεία της κύησης και την υγεία του εμβρύου αρχίζουν πολύ πριν το ζευγάρι αποφασίσει να τεκνοποιήσει. Μελέτες αποδεικνύουν ότι οι επιπτώσεις του καπνίσματος στην περιγεννητική περίοδο είναι καταστρεπτικές, πιστεύεται ότι εάν όλες οι καπνίστριες έκοβαν το κάπνισμα, η περιγεννητική θνησιμότητα θα μειωνόταν κατά 10%.

Οι έγκυες καπνίστριες έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν εξωμήτριο εγκυμοσύνη, ενδομήτριο και νεογνικό θάνατο, προδρομικό πλακούντα, πρόωρη αποκόλληση του πλακούντα, πρόωρη ρήξη των υμένων. Ενώ οι πιθανότητες να αποβάλουν στο πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης είναι κατά 46% περισσότερες από τις μη καπνίστριες.

Ο κίνδυνος εμφάνισης αυτών των επιπλοκών εξαρτάται από τον αριθμό των τσιγάρων που καπνίζει η γυναίκα πριν και κατά την κύηση. H κυριότερη και πιο συχνή επίπτωση στο έμβρυο/νεογνό είναι το χαμηλό βάρος γέννησης, ιδιαίτερα εάν συνδέεται και με πρόωρο τοκετό. Τα νεογνά των μητέρων που καπνίζουν έχουν δύο φορές περισσότερες πιθανότητες να γεννηθούν με βάρος μικρότερο των 2500gr. από αυτά των μητέρων που δεν καπνίζουν. Η μείωση αυτή του βάρους αποκαθίσταται μέσα στους έξι μήνες μετά την γέννηση, εκτός εάν συνυπάρχουν και άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες όπως χαμηλό κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της μητέρας και ανεπαρκή διατροφή κατά την κύηση οπότε οι επιπτώσεις στην ανάπτυξη του παιδιού είναι μόνιμες.

Τα παιδιά των καπνιστών έχουν αυξημένη πιθανότητα να αρρωσταίνουν συχνά ιδιαίτερα από παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος, ωτίτιδες, ρινίτιδες, φαρυγγίτιδες αλλά και η πνευματική, η φυσική και η συναισθηματική ανάπτυξη αυτών καθυστερεί σε σύγκριση με την ανάπτυξη των παιδιών των μη καπνιστών.

Τα παιδιά των καπνιστών σε σύγκριση με τα παιδιά των μη καπνιστριών έχουν αυξημένες πιθανότητες να εμφανίσουν μαθησιακά προβλήματα και προβλήματα συμπεριφοράς στην παιδική ηλικία.

ΠΡΟΕΚΛΑΜΨΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΟ HELLP

Η προεκλαμψία, η οποία ονομάζεται και τοξιναιμία της κύησης, αφορά 1% έως 3% των κυήσεων.

Ορισμένες φορές επιπλέκεται από προσβολές του εγκεφάλου, των νεφρών και του ήπατος που φαίνονται στον αιματολογικό έλεγχο.

Το σύνδρομο HELLP χαρακτηρίζεται από σοβαρή ηπατική προσβολή. Η αντιμετώπισή του πρέπει να είναι άμεση γιατί αποτελεί σοβαρή επιπλοκή της κύησης. Το σύνδρομο HELLP είναι μια επιπλοκή της προεκλαμψίας. Ονομάζεται και τοξιναιμία της κύησης και χαρακτηρίζεται από υπέρταση και αυξημένη παρουσία πρωτεΐνης στα ούρα (πρωτεϊνουρία) κατά τη διάρκεια της κύησης.Η προεκλαμψία είναι νόσος των αγγείων του πλακούντα και προκαλεί μείωση της πρόσληψης σε οξυγόνο και θρεπτικές ουσίες από το έμβρυο και προσβολή των αιμοφόρων αγγείων της μητέρας.

Μπορεί να λάβει διάφορες μορφές ανάλογα με τη σοβαρότητά της και τα όργανα που έχουν προσβληθεί (εγκέφαλος, νεφροί, ήπαρ). Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1982, προκειμένου να χαρακτηρίσει τις προεκλαμπτικές εγκύους με αιμολυτική αναιμία, αύξηση των ηπατικών ενζύμων και ελάττωση του αριθμού των αιμοπεταλίων (Hemolysiselevatedliverenzymes, and low platelets).

Με βάση τη χαρακτηριστική αυτή τριάδα ευρημάτων, το σύνδρομο ταξινομείται σε δύο κατηγορίες: το μερικό σύνδρομο HELLP, το οποίο εμφανίζει τη μία ή τις δύο ανωμαλίες (όπως και στη δική μας περίπτωση) και το σύνδρομο HELLP στην πλήρη του μορφή, που εμφανίζει και τις τρεις κλασικές διαταραχές ( αιμόλυση , αύξηση των ηπατικών ενζύμων και ελάττωση των αιμοπεταλίων).

Υπερτασική νόσος της κύησης ονομάζεται η παθολογική εκείνη κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζεται από αρτηριακή υπέρταση (επίπεδα αρτηριακής πίεσης ≥ 140 / 90 mmHg), άλλοτε άλλου βαθμού λευκωματουρία και οίδημα και η οποία εμφανίζεται συνήθως σε προχωρημένη κύηση. Πρόκειται για επιπλοκή, η οποία στις βαρύτερες μορφές της προκαλεί σημαντική αύξηση της νοσηρότητας και θνησιμότητας τόσο του εμβρύου όσο και της μητέρας.

Κύηση η οποία επιπλέκεται με υπέρταση χαρακτηρίζεται ως κύηση υψηλού κινδύνου. Η υπερτασική νόσος της κύησης είναι γνωστή από τον 18ο αιώνα και κατά καιρούς έλαβε διάφορες ονομασίες, όπως σπασμοί της κύησης, σπασμοί της λοχείας, τοξιναιμία της κύησης, προεκλαμψία. Ο όρος υπερτασική νόσος της κύησης θεωρείται ο πλέον δόκιμος και έχει γίνει γενικά αποδεκτός, αρκετά συχνά, όμως, χρησιμοποιείται και ο όρος προεκλαμψία.

Κατά την κύηση, ιδιαίτερα κατά το 2ο τρίμηνο, παρατηρείται σημαντική αύξηση του όγκου του αίματος και του όγκου παλμού της εγκύου. Αντίθετα, παρατηρείται ελάττωση της αρτηριακής πίεσης και περιφερική αγγειοδιαστολή λόγω ελάττωσης των περιφερικών αντιστάσεων. Στην υπερτασική νόσο πολλοί από τους παράγοντες, που ρυθμίζουν τις περιφερικές αγγειακές αντιστάσεις, όπως οι προσταγλανδίνες ή το σύστημα ρενίνης-αγγειοτενσίνης, μεταβάλλονται σημαντικά κατά την διάρκεια της κύησης με αποτέλεσμα την διαταραχή της ισορροπίας αγγειοσυσπαστικών-αγγειοδιασταλτικών ουσιών, την αύξηση των αντιστάσεων και τελικά την εμφάνιση υπέρτασης.

Η θεραπευτική αντιμετώπιση της προεκλαμψίας έχει ως στόχο την πρόληψη εκδήλωσης της βαριάς μορφής της νόσου, καθώς και την πρόληψη των σοβαρών επιπλοκών της μητέρας και του εμβρύου.

ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΑ

Τα βλαστοκύτταρα είναι κύτταρα που αναπαράγονται διαρκώς και έχουν την ικανότητα να μετατραπούν (να διαφοροποιηθούν) σε οποιοδήποτε άλλο είδος κυττάρου στο σώμα ενός οργανισμού (π.χ. σε μυϊκό, ερειστικό, νευρικό κλπ κύτταρο).

Tα βλαστοκύτταρα προέρχονται από ένα έμβρυο στο στάδιο της βλαστοκύστης, δηλαδή από ένα έμβρυο 5ης ημέρας, περίπου 100 κυττάρων. Aπό αυτά τα 100 κύτταρα, τα 30-34 (από τα οποία θα προέλθει το έμβρυο - από τα υπόλοιπα θα σχηματιστεί κυρίως ο πλακούντας) ονομάζονται βλαστοκύτταρα και είναι ολοδύναμα - δηλαδή μπορούν να δώσουν οποιονδήποτε ιστό του σώματος.

Τα βλαστικά κύτταρα με την πλαστικότητα που διαθέτουν προσφέρουν τη δυνατότητα αντικατάστασης κυττάρων και ιστών, σε τραύματα της σπονδυλικής στήλης, σε εγκεφαλικά επεισόδια, σε εγκαύματα, σε καρδιακές παθήσεις, στο διαβήτη.»

Διαφαίνεται έτσι μία δυνατότητα που αγγίζει το άπειρο και αφήνει απεριόριστες ελπίδες ζωής.

Πολλοί γονείς, λοιπόν, ακόμα και στην Ελλάδα, σπεύδουν να διαφυλάξουν τα βλαστικά κύτταρα των νεογέννητων παιδιών τους σε ιδιωτικές τράπεζες βλαστοκυττάρων, στις οποίες πληρώνουν υπέρογκα ποσά με σκοπό να εξασφαλίσουν την προστασία της υγείας τους –των ίδιων των παιδιών αλλά και όλης της οικογένειας- από ενδεχόμενες μελλοντικές παθήσεις.

Από την άλλη, κάτι το οποίο πολλοί από αυτούς τους γονείς δεν γνωρίζουν όταν απευθύνονται σε κάποια ιδιωτική τράπεζα βλαστοκυττάρων είναι ότι σε ποσοστό έως 70% το αίμα που συλλέγεται από τον πλακούντα του νεογέννητου πρέπει να απορριφθεί, ότι ακόμα και αυτό που θα καταψυχθεί είναι σχεδόν απίθανο να χρησιμοποιηθεί ποτέ ιατρικώς στο παιδί τους –ακολουθεί το γιατί, ενώ η προσφυγή στις ιδιωτικές τράπεζες δεν βοηθά στο να χρησιμοποιηθούν αυτά τα βλαστοκύτταρα από άλλα παιδιά που ενδεχομένως να τα χρειαστούν, ενώ μπορεί και το δικό τους παιδί να μη βρίσκει τα κατάλληλα βλαστοκύτταρα από άλλα παιδιά γιατί αυτά θα βρίσκονται σε άλλη τράπεζα.

Σύμφωνα με τους βιολόγους, αν ένα παιδί, του οποίου τα βλαστοκύτταρα έχουν καταψυχθεί για να χρησιμεύσουν σε θεραπεία, εμφανίσει κάποια στιγμή λευχαιμία, τότε και τα κύτταρα αυτά θα εξελιχθούν αργότερα σε λευχαιμικά. Θα χρειαστεί, λοιπόν, το παιδί αυτό βλαστοκύτταρα ενός άλλου παιδιού, τα οποία είναι άγνωστο κατά πόσο και πού θα βρεθούν, αφού οι ιδιωτικές τράπεζες δεν ασχολούνται με την ιστοσυμβατότητα των κυττάρων που φυλάσσουν.

Η λήψη των βλαστοκυττάρων γίνεται γρήγορα και ανώδυνα. Την ώρα του τοκετού, αφού έχει γεννηθεί το μωρό και έχει αποκοπεί από τον ομφάλιο λώρο, γίνεται η λήψη του ομφαλοπλακουντιακού αίματος από το υπόλοιπο τμήμα του ομφάλιου λώρου που είναι συνδεδεμένο με τον πλακούντα ,καθώς αυτός βρίσκεται ακόμα κολλημένος στη μήτρα. Η λήψη γίνεται με μια ειδική συσκευή που την έχετε προμηθευτεί από την εταιρεία φύλαξης βλαστικών κυττάρων της επιθυμίας σας. Μόλις τελειώσει η λήψη, το αίμα δίδεται στους γονείς οι οποίοι το παραδίδουν στην εταιρεία. Στη συνέχεια το ομφαλοπλακουντιακό αίμα αποστέλλεται στο εργαστήριο που το επεξεργάζονται ειδικοί βιολόγοι και διαχωρίζουν τα βλαστικά κύτταρα.

ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Ο προγεννητικός έλεγχος αφορά ένα σύνολο εξετάσεων που είναι απαραίτητο να γίνουν στην αρχή της εγκυμοσύνης ή πριν το ζευγάρι ξεκινήσει προσπάθειες. Πρόκειται για μία πολύ σημαντική σειρά εξετάσεων για την ασφάλεια της μητέρας αλλά κυρίως για την ασφάλεια του παιδιού.

Στον έλεγχο αυτό περιλαμβάνονται εξετάσεις που δείχνουν τη γενική κατάσταση της υγείας της μητέρας και σκοπός είναι ο εντοπισμός προβλημάτων που μπορεί να δημιουργήσουν επιπλοκές κατά την κύηση ή τον τοκετό και η έγκαιρη αντιμετώπισή τους.

Ο προγεννητικός έλεγχος πριν την εγκυμοσύνη πραγματοποιείται και στους δύο μελλοντικούς γονείς και περιλαμβάνει τις εξής γενικές εξετάσεις:

Γενική αίματος.
Η γενική αίματος πιθανά να αποκαλύψει κάποια αναιμία της γυναίκας ή άλλη πάθηση του αίματος που μπορεί να αντιμετωπιστεί πριν τη σύλληψη.

Εξέταση αίματος του Σακχάρου.
Με αυτήν την εξέταση διαπιστώνεται αν υπάρχει Σακχαρώδης Διαβήτης ή προδιάθεση στην κύηση. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απαραίτητη η σωστή αντιμετώπιση της νόσου πριν τη σύλληψη, διαφορετικά υπάρχουν πιθανότητες για συγγενείς ανωμαλίες του εμβρύου, προεκλαμψία, κλπ.

Ηλεκτροφόρηση της Αιμοσφαιρίνης

Τest Δρεπανώσεως

Από τις δύο παραπάνω εξετάσεις διαπιστώνεται αν το ζευγάρι έχει το στίγμα της Β΄ μεσογειακής αναιμίας ή το στίγμα της Δρεπανοκυτταρικής. Επίσης ελέγχεται η γυναίκα αν έχει ανοσία ή αν πάσχει από Ερυθρά ή αν έχει προσβληθεί από Τοξόπλασμα, Λιστέρια, χλαμύδια κλπ.

Εξέταση για Σύφυλη

Εξέταση για Ηπατίτιδα Β και C

Εξέταση για HIV καλλιέργια κολπικών υγρών, για την διαπίστωση μυκήτων, τριχομονάδων, μυκοπλάσματος, ουρεοπλάσματος, χλαμυδίων κ.αέλεγχος του θυρεοειδούς αδένος.

test Παπανικολάου

Εξέταση για ομάδα αίματος και Rhesus.
Σε Rh αρνητικές γυναίκες χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Ενδείξεις προγεννητικού ελέγχου
Ηλικία μητέρας κάτω από 16 ή πάνω από 35 ετών, χαμηλή κοινωνικοοικονομική κατάσταση των γονέων, βάρος μητέρας κάτω από 50 κιλά, πτωχή διατροφή, κάπνισμα, λήψη φαρμάκων και αλκοόλ, αναιμία.

Γονείς με ανωμαλίες χρωμοσωμάτων, προηγούμενο παιδί με ανωμαλία χρωμοσωμάτων, φυλοσύνδετη διαταραχή, συγγενή διαταραχή του μεταβολισμού.

Οικογενειακό ιστορικό με ανοιχτές βλάβες του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος.

Ιστορικό με προβλήματα αναπαραγωγής (μακροχρόνια στείρωση, επανειλημμένες αυτόματες εκτρώσεις, κύηση μετά από υποβοηθούμενη αναπαραγωγή).

ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ

Όταν μιλάμε για διαβήτη, εννοούμε ότι ο οργανισμός -και συγκεκριμένα το πάγκρεας- δεν είναι σε θέση να παράγει την απαιτούμενη ινσουλίνη, την ορμόνη που ρυθμίζει την ποσότητα της γλυκόζης στο αίμα .Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ο μηχανισμός παραγωγής της συγκεκριμένης ορμόνης παρεμποδίζεται από τη δράση των ορμονών που εκκρίνει ο πλακούντας.

Για να αντεπεξέλθει στις νέες συνθήκες, το πάγκρεας είναι αναγκασμένο να δουλέψει περισσότερο, για να δημιουργήσει έως και διπλάσια ποσότητα ινσουλίνης.

Μερικές φορές, όμως, δεν τα καταφέρνει, με αποτέλεσμα η γλυκόζη να μην μπορεί να απορροφηθεί από τα κύτταρα και να κυκλοφορεί στο αίμα σε μεγαλύτερες ποσότητες απ' ό,τι θα έπρεπε. Έχει παρατηρηθεί ότι το ποσοστό των γυναικών που βρίσκονται αντιμέτωπες με αυτή την κατάσταση στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους είναι περίπου 3-6%, με όσες διαθέτουν ιστορικό διαβήτη στην οικογένεια, είναι παχύσαρκες ή έχουν ηλικία μεγαλύτερη των 35 ετών να μπαίνουν συχνότερα στο στόχαστρο της ασθένειας.

Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζεται κανένας «επιβαρυντικός» παράγοντας για να εμφανιστεί.

Ο σακχαρώδης διαβήτης της κύησης αυξάνει τον κίνδυνο για μία σειρά από επιπλοκές, μεταξύ των οποίων είναι η εμφάνιση υπερτασικής νόσου στην μητέρα, το υδράμνιο, ο ενδομήτριος θάνατος του εμβρύου, η εμφάνιση συγγενών ανωμαλιών και η μακροσωμία του εμβρύου, μετά τον τοκετό δε αυξημένος κίνδυνος για εμφάνιση υπογλυκαιμίας, υπασβεστιαιμίας ή εμφάνιση συνδρόμου αναπνευστικής δυσχέρειας στο έμβρυο.

Ο τοκετός στην γυναίκα με διαβήτη της κύησης μπορεί να γίνει κολπικά, εκτός εάν υπάρχουν συγκεκριμένες ενδείξεις διενέργειας καισαρικής τομής. Τα περισσότερα κέντρα προτιμούν την πρόκληση τοκετού κατά την 38η εβδομάδα της κύησης.

Πως αντιμετωπίζεται ο διαβήτης κύησης;

Χάσιμο βάρους, εάν πρόκειται για παχύσαρκη έγκυο.
Διατροφή φτωχή σε επεξεργασμένα τρόφιμα με πολλή ζάχαρη και βούτυρο, γλυκά, λιπαρά και τηγανιτά τρόφιμα.
Μικρά και συχνά γεύματα, θερμιδικά φτωχά αλλά αποφυγή της ασιτίας και της στέρησης τροφής.
Διατροφή πλούσια σε φρούτα και λαχανικά, ψάρια, καλής ποιότητας άλιπο κρέας, φυτικές ίνες, γαλακτοκομικά προϊόντα.
Καλή ενυδάτωση του οργανισμού.
Άσκηση και κίνηση όσο είναι δυνατόν.
Έλεγχος του σακχάρου από την ίδια την έγκυο με καθημερινή μέτρηση μετά τα γεύματα.

Εάν όλα τα υπόλοιπα αποτυγχάνουν και το σάκχαρο παραμένει σε υψηλά επίπεδα, τότε συνιστάται η χορήγηση ινσουλίνης σε ενέσιμη μορφή, ανάλογα με την περίπτωση. Τα αντιδιαβητικά φάρμακα γενικά δεν συνιστώνται και αποφεύγονται.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΤΗΣ ΚΥΗΣΗΣ

Ζείτε τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής σας, είτε περιμένοντας να φέρετε στον κόσμο το μωρό σας, είτε παρακολουθώντας το να μεγαλώνει και να αλλάζει κάθε μέρα που περνά!

Εκτός από την ευτυχία και τον ενθουσιασμό, συχνά νιώθετε άγχη και αγωνίες, συναισθήματα που είναι απόλυτα φυσιολογικό να βιώνετε στο ταξίδι της μητρότητας.1η εβδομάδα.

Στην πρώτη εβδομάδα κύησης έχετε ακόμη την περίοδο σας. Αυτή η εβδομάδα θεωρείται και τυπικά η πρώτη εβδομάδα της εγκυμοσύνης αν και σε αυτή τη φάση δεν είστε ακόμη έγκυες. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί η ακριβής στιγμή που το σπερματοζωάριο συναντά το ωάριο αφού μπορεί τα σπερματοζωάρια του συντρόφου σας να ζουν αρκετές μέρες στο σώμα σας μέχρι τη γονιμοποίηση. Γι αυτό και η πρώτη μέρα της τελευταίας σας περιόδου αποτελεί το σημείο έναρξης των σαράντα εβδομάδων που διαρκεί η εγκυμοσύνη.

Ο οργανισμός σας αρχίζει να παράγει οιστρογόνα και προγεστερόνη, δηλαδή ορμόνες απαραίτητες για να προετοιμάσουν το σώμα σας. Κατά τη διάρκεια της περιόδου σας το ωάριο προετοιμάζεται να γλιστρήσει στις σάλπιγγες ελπίζοντας να «πιαστεί» από ένα τυχερό και δυνατό σπέρμα.

2η εβδομάδα
Η περίοδος σας έχει τελειώσει και το σώμα σας προετοιμάζεται για τη σύλληψη. Σε λίγο θα γίνει η ωορρηξία, η διαδικασία δηλαδή της απελευθέρωσης του ώριμου ωαρίου από το ωοθυλάκιο. Το ωάριο ταξιδεύει προς τα κάτω, στις σάλπιγγες και…Μία χαρούμενη νύχτα ξεκινάει την περιπέτεια!

Συμβουλή: Πριν από τη σύλληψη, είναι καλό να αρχίσετε τη λήψη Φυλικού Οξέος.

3η εβδομάδα
Σ αυτήν την 3η εβδομάδα το γονιμοποιημένο ωάριο θα εγκατασταθεί στη μήτρα. Το εκπληκτικό είναι ότι κατά την στιγμή της σύλληψης όλος ο γενετικός κώδικας του μωρού έχει ήδη γραφτεί. Το DNA του έχει δημιουργηθεί ολοκληρωτικά. Από εκείνη τη στιγμή, όλες οι πληροφορίες, όπως αν θα είναι αγοράκι ή κοριτσάκι, σε ποιόν θα μοιάζει, το χρώμα των μαλλιών, ματιών και δέρματος και τα κληρονομικά του χαρακτηριστικά είναι ήδη δρομολογημένα. Βέβαια το φύλο του παιδιού μπορεί να διαπιστωθεί μόνο υπερηχογραφικά κατά την 12η εβδομάδα.

4η εβδομάδα
Το γονιμοποιημένο ωάριο αρχίζει αμέσως να διαιρείται καθώς ταξιδεύει προς τη μήτρα. Αμέσως μετά τη γονιμοποίηση, καθορίζεται και το φύλο του μωρού σας, αν θα είναι αγόρι ή κορίτσι. Το σπέρμα είναι αυτό που περιέχει είτε το χρωμόσωμα «Χ» (κορίτσι) είτε το χρωμόσωμα «Υ» (αγόρι), και καθορίζει το φύλο του μωρού σας. Τα κύτταρα περιέχουν όλες τις απαραίτητες γενετικές πληροφορίες (DNA) για να δημιουργηθεί το έμβρυο. Η διαμόρφωση του μωρού σας ξεκινάει από αυτό το ενιαίο γονιμοποιημένο ωάριο, το οποίο αρχικά διαιρείται στα 2, έπειτα στα 4, στα 8 και ούτω καθεξής. Σαράντα έξι χρωμοσώματα συνδυάστηκαν για να καθορίσουν τα φυσικά χαρακτηριστικά αυτής της νέας ζωής. Το έμβρυο φτάνει στη μήτρα σε περίπου 80 ώρες μετά την ωογένεση. Η διαδικασία εμφύτευσης ξεκινάει περίπου 3 ημέρες αργότερα. Η εμφύτευση πραγματοποιείται στα τοιχώματα της μήτρας.